Μπορεί αυτή την
εβδομάδα να έχει αρκετά αθλητικά γεγονότα, όμως η μεγάλη είδηση ήρθε από το
αεροδρόμιο. Όχι δεν είναι μεταγραφή, άλλωστε αυτές έχουν ολοκληρωθεί. Η σπουδαία
είδηση είναι ο ξυλοδαρμός ενός συναδέλφου και μάλιστα εξαιρετικού.
Πολλοί έχουν
αναφερθεί στο θέμα. Από σπουδαίους συναδέλφους μέσω site, ραδιοφώνου κτλ, αλλά και πολλοί οπαδοί, διαφόρων
ομάδων.
Έτσι αφού άκουσα
διάφορα, είπα και εγώ να γράψω, έτσι για να το βγάλω από μέσα μου βρε αδερφέ.
Δικαίωμά μου δεν είναι; Αμ δεν είναι μάλλον, καθώς κινδυνεύω να τις φάω.
Ετοιμάστε τις γάζες και τους γύψους.
Αρχικά να πούμε
πως θύμα στο συμβάν ήταν ο Θανάσης Ασπρούλιας, για όσους δεν το γνωρίζουν. Ο
άνθρωπος επέστρεφε από την Γαλλία που βρισκόταν για το Ευρωμπάσκετ και αντί να
πάει σπίτι να δει τους δικούς του μετά από τόσες ημέρες, πήγε στο νοσοκομείο.
Πήγε στο
νοσοκομείο, επειδή κάποιοι σε αυτή την χώρα πιστεύουν πως επειδή υποστηρίζουν
κάποια ομάδα, έχουν το δικαίωμα να δέρνουν αυτούς που είναι από την άλλη όχθη.
Είσαι μαζί μας, ή
είσαι με τους άλλους; Με τους άλλους; Σε δέρνουμε τομάρι.
Έτσι πάει.
Δημοκρατικά και καθαρά.
Όχι όμως μάγκες.
Εμείς εδώ θα είμαστε. Θα γράφουμε, θα μιλάμε, θα τα λέμε. Για αυτό πληρωνόμαστε
(όταν πληρωνόμαστε). Αυτή είναι η δουλειά μας.
Δεν θέλαμε να
πάμε στο Δημόσιο. Δεν θέλαμε να γίνουμε Αστυνομικοί ή λογιστές. Δημοσιογράφοι
θέλαμε να γίνουμε και με αυτό θα πεθάνουμε.
Αλλά δεν θα μας σκοτώσετε
εσείς. Θα πεθάνουμε όταν θέλουμε.
Για αυτό λοιπόν,
βαράτε αντέχουμε…
Και κάτι άλλο,
όσους και να δείρετε, θα υπάρχουν τριπλάσιοι σε αριθμό από μας τα καθίκια (όπως
λέτε) για να σας τα χώνουν. Κόντρα στην κόντρα και όποιος αντέξει.
Και ξέρετε κάτι;
Αντέχουμε πολλά. Αντέχουμε να χάνουμε προσωπικές στιγμές και να γράφουμε μέχρι τα
ξημερώματα, αντέχουμε να είμαστε μόνοι μας μπροστά σε μια γαμημένη οθόνη επί
ώρες, αντέχουμε να είμαστε στο γήπεδο με ζέστη, κρύο, βροχή, χιόνι.
Θα αντέξουμε και
το ξύλο. Έτσι είναι οι δημοσιογράφοι, αντέχουν…
